Filmreview

Michiel de Ruyter is samen met Zwartboek en Soldaat van Oranje zo ongeveer de dikste film die er de afgelopen 40 jaar gemaakt is in ons land.

De Ruyter is niet zomaar iemand, hij is voor Nederland wat Che Guevara voor een Cubaan is. Een historische figuur die je recht wilt doen met een goede film en niet een derderangs prutsproductie. Iemand kwam op het lumineuze idee om de film een on-nederlands patriottische toon te geven. En wie kan je daar beter voor vragen dan een regisseur die jarenlang in de US van A heeft gewerkt, waar ze op basisscholen elke ochtend de vlag hijsen en het volkslied zingen met het hand op het hart.

(meer…)

Mel Gibson aan het roer, dus dan weet je het wel: het gaat over god en het is bloederig.

Qua bloederige films met een religieuze ondertoon mag Hacksaw Ridge gerust een magnum opus worden genoemd. Dacht je dat de heftige openingsscène uit Saving Private Ryan nooit meer overtroffen zou worden – Mel Gibson doet het en klapt er overheen met alle gruwelijkheden die je maar kunt bedenken. Daarbij merk je als kijker vreemd genoeg op een zeker moment een afstomping, wat ook weer een metafoor is voor het leven zelf – wie raakt er na alle ISIS-ellende en bijbehorend beeldmateriaal nou nog echt overstuur van wat mensen elkaar kunnen aandoen? Getuige de tanende media-aandacht voor de wandaden van dat tuig, niet veel.

(meer…)

Na het leuke Da Vinci Code en het redelijke Angels & Demons is Inferno een buitengewoon magere vertoning met een beroerd verhaal. We hebben rennen, vliegen, booswichten, musea, oude gebouwen, kerken, aanwijzingen op schilderijen en Tom Hanks die er weer chocola van moet proberen te maken. Daarbij krijgt de film zelfs een Hangover-sausje: Robert Langdon (Tom Hanks) wordt wakker in een ziekenhuis en kan zich van de laatste paar dagen niks meer herinneren. Klinkt allemaal goed, maar waar gaat het dan zo vreselijk mis?

(meer…)

Ik ben gek op oude helden die terugkeren. Zoals Arnold Schwarzenegger die nu voor de tweede keer vriend en vijand verbaast door nóg een keer terug te keren als de Terminator. Van een hele ander kaliber is de boef Gordon Gekko, die vanwege zijn witteboorden-criminaliteit en flamboyante persoonlijkheid toch vooral een leuke boef was.

(meer…)

Je moet er wel even voor in de stemming zijn, de films van Alejandro González Iñárritu. Want veel droeviger en zwaarmoediger worden ze niet. Geheel ongemerkt heb ik in de loop der jaren al zijn films gezien en ik kan ze me, in tegenstelling tot veel films, allemaal nog vrij goed voor de geest halen. Dat zegt wel iets. Ik was dan ook razend benieuwd naar Birdman, zeker nadat hij werd overladen met Oscarnominaties. Over twee weken zullen we zien hoeveel de film gaat verzilveren.

(meer…)

Hier kom ik aan met de deur in huis: ik heb er volop van genoten. Van ieder klein detail, zowel de subtiele grappen, als de pipi kaka humor, de wilde party-montages, als de absurde dialogen. The Interview kon na alle ophef eigenlijk alleen nog maar tegenvallen, maar hij viel me enorm mee. Ik weet met Rogen een beetje uit welke hoek de humor komt en dat ligt mij dus wel.

(meer…)

Neem twee oninteressante, onsympathieke personages en geef ze een vervelende achtergrond. De ene worstelend met de zelfmoord van zijn moeder, de ander met een drankprobleem. Pleur ze samen in een film en kijk wat er gebeurt. Dat moet de gedachte geweest zijn achter Being Flynn. Zo lijkt het althans, als je niet beter weet, want het verhaal is godbetert gebaseerd op een (deels waargebeurd) boek.

(meer…)

Jean Claude van Damme behoort tot een generatie uitgerangeerde actiefilm-acteurs, maar in tegenstelling tot een Seagal of een Lambert heeft onze gespierde zuiderbuur de ballen om zichzelf af en toe opnieuw uit te vinden. In het aardige “Wake of Death” (2004) zagen we hem als kwetsbare, rouwende (en huilende!) held. In JCVD (2008), een maffe tragikomedie, neemt hij zichzelf prachtig op de hak. Maar zijn finest moment was ongetwijfeld als slechterik in The Expendables 2 (2012). Dat laatste smaakte naar meer, en gelukkig dacht Van Damme er ook zo over. Want hij zet wederom een boef van formaat neer. Met zijn doorleefde drugskop is hij perfect als slechterik en hij mag dit wat mij betreft nog vele malen overdoen.

(meer…)

Het regiedebuut van Keanu Reeves is een martial arts film met enkele goede keuzes maar ook heel veel zwakke kanten. We ontmoeten Tiger Chen, een verlegen jongeman die erg goed is in Tai Chi en tegen de zin van zijn leermeester deelneemt aan ondergrondse gevechten om met het verdiende geld de tempel te redden, die ten prooi dreigt te vallen aan projectontwikkelaars.

(meer…)

Luc Besson’s boobytrap. Want wat vermomd is als een 13-in-een-dozijn actiefilm, blijkt een tamelijk pretentieus vehikel waarbij actie naar de achtergrond verdwijnt en existentiële vraagstukken naar voren geschoven worden. Je verwacht een soort Limitless (2011) maar krijgt een Lawnmower Man (1992).

(meer…)