Neem twee oninteressante, onsympathieke personages en geef ze een vervelende achtergrond. De ene worstelend met de zelfmoord van zijn moeder, de ander met een drankprobleem. Pleur ze samen in een film en kijk wat er gebeurt. Dat moet de gedachte geweest zijn achter Being Flynn. Zo lijkt het althans, als je niet beter weet, want het verhaal is godbetert gebaseerd op een (deels waargebeurd) boek.
De film voelt alsof je twee muizen in een doos flikkert. Bij de ene muis zijn twee poten geamputeerd en de tweede is geblinddoekt. Kijk hoe ze zich redden. De muizen doen heel weinig, en wat ze doen, is volkomen oninteressant en willekeurig. Zo gaat het ook met de muizen in deze film: Jonathan Flynn (De Niro) en zijn zoon Nick (Dano). Ze lopen wat rond, doen willekeurige dingen, na 102 minuten gevolgd door een aftiteling. Er worden zo nu en dan wat interessante thema’s aangestipt waar vervolgens niks mee gedaan wordt. Bijvoorbeeld waarom Nick’s moeder zich uiteindelijk precies van kant maakt, wordt niet eens verteld.
De rol van Nick is zo saai en plat dat Dano er helemaal niets mee kan. De Niro probeert zijn personage nog een ziel mee te geven, maar veel verder dan een doorsnee scheldende oude man komt hij ook niet.
De troef van de film is dat het verhaal weinig met filmconventies en voorspelbare filmstructuren doet, waardoor je geen idee hebt welke kant het op gaat. Dat zal komen doordat het verhaal op de memoires van Nick Flynn is gebaseerd: het echte leven kent immers geen standaard rise-fall-rise verhaalstructuur. Dat maakt het nog enigszins interessant om te bekijken, want je hebt de hele tijd het gevoel dat er nog iets gaat komen. Achteraf blijkt dat dus alleen de aftiteling te zijn.
Wat DeNiro in zo’n saaie film doet is me een raadsel, maar het feit dat hij lekker artistiek met lang haar rond kan lopen, zal geholpen hebben hem over de streep te trekken. Net als zijn generatiegenoten Al Pacino en Christopher Walken loopt hij er in het dagelijks leven het liefst bij als een clochard. Ik heb weinig hoop dat De Niro ooit nog in de buurt komt van zijn niveau in Goodfellas of Heat. Righteous Kill was eigenlijk een afscheid van de carriere van zowel Pacino als De Niro.
R.I.P.
1 ster
0 reacties