Rush vertelt over de rivaliteit tussen Formule 1-legendes James Hunt en Niki Lauda. Het is – getuige de poster – met name bedoeld als een eerbetoon aan Hunt, die zo’n 20 jaar geleden overleed. Het verhaal wordt verteld tegen de achtergrond van de oertijd der Formule 1: weinig regels, weinig veiligheidsmaatregelen en heel veel actie.
Ron Howard tekende voor de regie. Ik kan de beste man na al die tijd nog niet helemaal los zien van Ritchie Cunningham uit Happy Days, maar de films die hij maakt zijn vaak erg degelijk. Nooit heel spraakmakend of gewaagd maar wel van een consistente hoge kwaliteit. En dat maakt hij ook nu weer waar. Rush ziet er prachtig uit. Van aankleding tot actiescènes en van kapsels tot en met het vaalblauwe 70’s kleurfilter. Een lust voor het oog.
Inhoudelijk heeft de film het een beetje moeilijk. De vertelling vergroot sommige dingen wat teveel maar blijft op andere punten wat te oppervlakkig en het worstelt met het ‘eerbetoon’ aan Hunt. De man stond alom bekend als party-animal en playboy dus mag hij gerust zo worden neergezet, maar waar trek je de grens?
Ergens deed het me denken aan de film The Wolf of Wall Street waarin gevallen multimiljonair Jordan Belfort eigenlijk een beetje voor schut wordt gezet, net als alle idiote excessen uit de jaren tachtig. Hoewel die film nog wat meer lagen bevat (deels een aanklacht tegen het kapitalisme, deels een verheerlijking van The American Dream, maar bovenal heel veel humor om te lachen) heeft het personage James Hunt die gelaagdheid niet. Het is eigenlijk maar een eendimensionale eikel die toevallig goed kan rijden. Ik heb niet zoveel met dat soort lui. Net als bijvoorbeeld een George Best. Bah.
Veel boeiender vond ik dan ook het personage van Lauda. Intelligent, gedreven, gedreven en vooral: gedreven. De focus ligt een groot deel van de film op hem, wat de film zeker ten goede komt (zo niet redt van een totale ondergang). Ook valt er met Lauda heel wat te lachen: de scène waarin hij gaat liften was erg grappig, net zoals zijn venijnige opmerkingen tegen de monteurs (“You can’t say that!! It’s a Ferrari!!”). Een poster met daarop Hunt èn Lauda, zoals dit, was daarom beter geweest.
Hemsworth liep het risico om als prettyboy zich nooit verder te onwikkelen dan houten klaas maar hij laat zien meer te kunnen dan een rol als Thor. Ster van de show is toch wel Daniel Brühl, waar ik achteraf al diverse films van heb gezien maar zijn naam zei me niets. Ook opvallend is de enge gelijkenis tussen zowel de hoofdpersonages en hun real-life tegenhangers, alsook die van de supporting cast. Met name Alexandra Maria Lara als Marlene Lauda is echt griezelig echt.
Hoewel het verhaal af en toe wat teveel vleesch noch visch is, maken de overige factoren deze film zeker een toffe rit, echt een Rush.
4 sterren
P.S.
Ik ben weliswaar een autofanaat maar zeker geen F1 fan. Een sport die meer regeltjes kent dan het Burgerlijk Wetboek en waarbij het aandraaien van één schroefje het verschil maakt tussen een plek op het podium of in de grindbak, trekt mij niet. Rush gaat over een tijd waarbij het nog een gevecht was van coureur tegen coureur in plaats van bankrekening tegen bankrekening. Desondanks moet gezegd dat ik blij ben dat het wat veiliger is geworden want dat ging destijds helemaal nergens over.
1 reactie