Ik vond de eerdere X-Men fims, de Wolverine one-man-shows incluis, altijd degelijk, maar nooit erg hoogdravend. Het vorige deel, X-Men First Class, gaf de personages wat meer diepgang en dat pakte erg goed uit. Mijn verwachtingen van Days of Future Past waren daardoor misschien iets te hoog. Wederom is de film degelijk en prettig voor zowel oog als oor. Maar zoals zo vaak de laatste tijd bij stripverhaal-verfilmingen is het het verhaal dat rammelt.
De film laat er geen gras over groeien. Uit de trailer weten we al dat Wolverine – goh, wie anders – terug in de tijd gestuurd gaat worden en amper tien minuten na de openingscredits is hij reeds goed en wel onderweg. En maar beter ook: de veredelde cameos van Stewart en McKellen konden niet snel genoeg over zijn. Ze zijn echt een beetje te oud en lijken er helemaal geen zin in te hebben. Maar Wolverine dus. Daat gaat hij weer. Het wordt dus weer de Wolverine-show. Zoals bijna iedere X-Men film. Ik vind de verhaalmogelijkheden rond zijn personage ondertussen wel een beetje op maar ja, wie ben ik.
Hoewel Wolverine niet ouder wordt, is hij, wellicht zodat wij als kijker de flashbacks en -forwards beter kunnen volgen, in de “dystopische toekomst” toch wat grijs aan de slapen. Wolverine wordt wakker in zijn jongere zelf en hoewel hij misschien niet veel verandert, kun je toch moeilijk om zijn opgepompte torso en bijna ontploffende spierballen heen. Alsof dat niet genoeg is, lopen over zijn armen aderen die dikker zijn dan de slangen waarmee ik Euro 95 tank in mijn Opel. Lieve help Hugh Jackman, een beetje fitnessen mag hoor, maar zelfs Stallone is niet zo opgepompt. Het uiterlijk van Jackman lukt zelfs niet met anabolen, maar alleen met een fietspomp in je reet.
De rest van de film trekt daarna ietwat futloos aan je voorbij. Het verrast, verwondert en verbaast werkelijk nergens. Niet alleen is het zouteloos, veel dingen zijn zo’n beetje gekopieerd uit Terminator en The Matrix. Een dude met een stalen skelet die terug in de tijd rijst? Heee… Robots die op zoek gaan naar de laatste verblijfplaats van mensen? En die dan ook nog sentinels heten? Heee…
Het is na al die duizenden tijdreis-films lastig om nog origineel te zijn maar deze film doet niet eens zijn best om er een originele draai aan te geven. Het is allemaal zo duf. Misschien op de prachtige scène met Quicksilver in de keuken na, dan. Toegegeven, in het land der blinden is éénoog koning, maar die scène, zowel qua idee als uitvoering, stijgt mijlenver boven de rest van de matige film uit.
Het duurt niet lang of de stripverhaal-wortels van de X-Men komen bovendrijven. Dat brengt meestal weinig goeds. Het valt misschien op hoe ik hier het woord ‘comics’ vermijd, maar dat komt omdat we in het Nederlands met ‘stripverhaal’ een fantastische vertaling hebben voor een woord dat Nederlandse recensenten uitsluitend gebruiken uit oogpunt van interessantdoenerij.
Maar, de stripverhaal-wortels dus. The Dark Knight Rises had hier ook al last van: incostistent gedrag van badguys. Bane is enerzijds Batman’s aartsvijand, maar in andere verhaallijnen werken ze samen. Zo ook het personage van Magneto. In het vorige deel had ik het idee dat ze zijn karakter enigszins hadden ‘genormaliseerd’ naar een punt waarop we verder konden. Maar nu schiet zijn loyaliteit sneller heen en weer dan een ADHD-kind in een Haribo-fabriek. Om maar te zwijgen over zijn kompaan Raven, of Mystique (blijkbaar verandert haar naam als ze van partij wisselt) die ook niet wist wat ze nou wilde.
Het totale onbegrip voor wat de personages beweegt zorgde ervoor dat ik op een gegeven moment maar plaatjes ging kijken. Ik voelde het niet, het deed me niets en ik geloofde het allemaal wel. En dat is natuurlijk doodzonde van een film die verder heel veel dingen goed doet. Het is echt raar dat stripverhaal-films het qua verhaal de laatste tijd zo vreselijk laten afweten. Maar misschien ben ik wel te oud voor deze onzin.
2,5 sterren
0 reacties