Transformers: Age of Extinction (2014) – Jumping The Shark

De Transformers films zijn een guilty pleasure voor het kind in elke man en voor bijna elk pleziertje geldt: hoe meer, hoe liever. Zo dachten Michael Bay, Paramount en lachende derde Hasbro er ook over: cashen en uitmelken. Ik ben als fervent aanhanger van ons Westerse kapitalistische systeem zeker geen tegenstander van uitmelken – er mag best geld verdiend worden. Tenminste, zolang het leuk blijft.

Dat ging drie delen lang goed. Het eerste deel was geweldig, het tweede deel had teveel slapstick en viel enorm tegen maar het derde deel stuurde de serie weer op de goede weg. Bij dit vierde deel blijkt de Transformers-spons echter helemaal leeggeknepen en tot mijn verbazing is er desondanks een vijfde film aangekondigd. Om met Optimus te spreken: a great threat is coming…

Transformers: Age of Extinction heeft zich tegen sequel-vooroordelen bewapend met in elk geval drie grote namen: Wahlberg, Grammer en Tucci, met als bonus de altijd prima acterende Titus Welliver. De totale fuckup die Transformers 4 is, kan niet aan deze heren worden toegeschreven want ze doen alle vier ruimschoots waar ze voor betaald krijgen, met de vermakelijke Tucci toch wel als uitschieter. Natuurlijk is er nog het obligate 13-in-een-dozijn mooie meisje dat van haar vader (Wahlberg) geen vriendje mag hebben. Want zo rolt Amerika: huizenhoge robots mogen hele steden vernietigen, maar op je zeventiende op je rug liggen: FOEI. Maar dat valt te verwachten bij een film waarbij alles in het werk is gesteld om een zo laag mogelijke rating te krijgen, getuige quotes als “No effing way” en “Take that, a-hole!”. Bij het horen daarvan maakte ik zo’n harde facepalm dat mijn handafdruk minutenlang zichtbaar bleef in mijn geërgerde gezicht.

Maar de film wordt vooral genekt door het rommelige verhaal, de matige graphics, de overacterende Optimus Prime en een alles overschaduwend gevoel dat ik ook altijd heb bij Freek de Jonge: stop alsjeblieft, vroeger was het leuk, nu ben je een vervelende parodie op jezelf. Transformers 4 voelt dan ook aan als Police Academy 7.

Het verhaal is slecht uitgewerkt en het is na een kleine drie uur (!) nog steeds niet echt duidelijk wat nu precies de beweegreden van slechterik Lockdown is. Hij is een nogal suffe robot die de hele tijd in zijn met trofeeën volgeladen vliegende stofzuiger rondhangt en zo nu en dan zijn gezicht verandert in een hele lange schietende fallus. Alle Autobots hebben zich verstopt en worden opgejaagd door de CIA, ondersteund door deze Lockdown. Ondertussen bouwt wetenschapper Joshua Joyce (Tucci) op basis van Transformers-schroot zijn eigen robot, Galvatron. Tot zover is het te volgen, maar even later zien we Optimus Prime rondrennen op de nek van een Dino-bot terwijl Lockdown met zijn stofzuiger spaceship alles van metaal opzuigt om het vervolgens weer te laten vallen (wat is daar het praktisch nut van?). Verwarring alom. Verwarring, en veel explosies.

Ondertussen is Galvatron, in potentie de highlight van de verhaallijn, allang gedegradeerd tot bijrol. Deze door mensen in elkaar geflanste Transformer had nog iets interessants aan het verhaal kunnen toevoegen, maar hier wordt helemaal niets mee gedaan.

Optimus Prime is in dit vierde deel volstrekt incapabel tot het voeren van een normaal gesprek en praat enkel nog in oneliners en epische battle-cries. Wanneer de Dino-bots ten tonele verschijnen bekruipt je echt het “jumping-the-shark” gevoel, vooral nadat Prime wel twintig keer achter elkaar roept “Charge!!” terwijl de situatie op het slagveld niet veranderd is. Van een stoere, wijze leider is Optimus Prime gedegradeerd naar een seniele gek die beter op zijn plaats is in infantiele Pokemon-tekenfilmpjes.

De production values hebben ook een opdoffer gekregen, het lijkt alsof alles is gemaakt door een andere studio dan de eerste drie delen, want de CGI is bij vlagen superlelijk. De robots lijken soms echt in hun omgeving geplakt. Het doet allemaal denken aan het vierde seizoen van Airwolf. Ook toen werd de hele cast vervangen en werd het vierde seizoen in Canada gefilmd met een shoestring budget : er werd zelfs niet eens gevlogen, alle luchtgevechten bestonden uit gerecyclede footage uit de eerdere seizoenen. Ook Mark Wahlberg lijkt dit te beseffen en is zo rond 2 uur en een kwartier secondenlang in beeld met een blik van “wat de fuck doe ik in deze rotzooi”.

De speelduur is met een kleine drie uur absurd lang voor zoveel kolder en als je echt helemaal murw bent van de lelijke graphics, de continu voluit toeterende epische muziek en de zoveelste domme “Honor to the end!!” quote van Optimus Prime, blijkt dat je het nog drie kwartier moet uitzitten met bijvoorbeeld een Galvatron die er een cartoonesk “I am Galvatron!!!” tegenaan gooit (leuk voor je joh, dat je je eigen naam weet). Zelfs de geweldige John Goodman, die de afgelopen decennia zoveel films heeft opgefleurd met zijn aanwezigheid, helpt in de hoedanigheid van een robot met sigaar en baard (!) de film alleen maar verder om zeep.

1,5 ster