The Counselor brengt een reeks topacteurs en een gelauwerd regisseur samen in een verhaal over drugs, list en bedrog. Zowel de film als de personages zijn kleurrijk aangekleed in een sfeervolle omgeving. Alle acteurs vervullen hun rol zoals van hen mag worden verwacht: zeer goed, met een speciale vermelding voor de briljante Fassbender. Maar wat klopt hier niet? Nou, het verhaal.
We beginnen met een seksscène die iets te lang duurt en niet ter zake doet. Daarna gaat The Counselor op bezoek bij Bruno Ganz die een ellenlang filosofisch verhaal afsteekt. Vervolgens gaat hij een Bloody Mary drinken bij Javier Bardem die praat over de handel in drugs alsof hij Aristoteles zelf is. En we eindigen bij een telefoongesprek met een kartelbaas die aan The Counselor nog even de zin van het leven uit de doeken doet. Voel je hem?
Cormic McCarthy is verantwoordelijk voor het script. Deze schrijver laat al zijn personages, op enig punt in de film, existentialistische verhandelingen houden. Om gestoord van te worden. Het simpele verhaaltje wordt hiermee niet opgesmukt, maar er wordt juist afbreuk gedaan aan de geloofwaardigheid van alle personages. Alsof ze allemaal een LOI cursus filosofie hebben gedaan. Het is tuig, het zijn drugshandelaars potverdorie.
Niet alleen wordt het eindeloze, theatrale oreren van de personages op een gegeven moment een martelgang (okee, mea culpa: misschien had ik de extended versie niet moeten kijken), maar er zijn ook heel veel scènes en dialogen die er helemaal niet toe doen. Neem nou het hele zuignap-verhaal met de gele Ferrari. Of de anekdote over “will you eat my pussy” die Bardem vertelt in de disco. Wellicht zijn dit juist de scènes die er (terecht) zijn uitgeknipt in de theatrical release.
Waar de film wel in slaagt, is het portretteren van de genadeloze drugswereld. Het zet Mexico fraai op de kaart als het poepgaatje van de wereld. En eerlijk is eerlijk – momenteel verdient dat land ook niet anders. Wat mensen elkaar daar aandoen is echt rampzalig.
Wel ben ik voorlopig klaar met Mexicanen. Het waren decennialang de boosaardige Russen, daarna de gemene Arabieren, maar anno 2013 lijken alle Hollywoodfilms te gaan over de drugskartels. Ik kan die broeierige gele kleurfiltertjes niet meer zien.
Het grootste probleem is nog wel dat je als kijker na het aanhoren van al dat gezwets pas tegen het einde een beetje wordt gepakt door de film, die dan eindelijk een hogere versnelling inzet, maar je wordt helaas niet beloond met een bevredigend einde.
2 sterren
1 reactie