In Gravity worden ontieglijk veel goede keuzes gemaakt. Het lange openingsshot, de afwezigheid van credits, de spanningsboog, de geweldige muzikale ondersteuning en de briljante mix van luchtige Clooney-opmerkingen en retespannende, overdonderend spectaculaire stukken. Ook het einde is perfect en de film stopt het juiste ogenblik. Er zitten ook enkele geweldige cameratechnische vondsten in de film, met als hoogtepunt de scène waarin je als kijker bij Bullock in het ruimtepak kruipt.
De enige keer dat ik mijn wenkbrauwen fronste was bij de ietwat obligate scène met de kabel om de voet van Bullock. Dan weet je wel wat ik bedoel. Wat Clooney dan doet is zo’n vreselijk platgetreden pad, dat past eigenlijk niet in een film die verder behoorlijk vernieuwend is. Maar aan de andere kant maakt het de rest van de film alleen maar sterker. De film kakt op ongeveer tweederde ook even behoorlijk in (het stukje waarin Bullock een hond nadoet). Maar daarna wordt het direct weer spannend. Tijdje geleden dat ik zo met klamme handjes uit de bios kwam.
Clooney’s stem lijkt veel op die van Tim Allen en in een ruimtepak is het net Buzz Lightyear. Die kop van hem erbij, gecombineerd met zijn laconieke houding, deed mij continu daaraan denken.
Maar het is Bullock die hier haar magnum opus neerzet.
Gravity is groots en klein tegelijk. En die subtiele balans maakt de film zo goed. Het heeft technische grenzen van films maken verlegd en gaat toch eigenlijk over (hoofdzakelijk) twee mensen. Het laat zien hoe wijds het heelal is en hoe weinig de mens voorstelt. Hoe groot ons technisch vernuft is om de ruimte te geraken en hoe hulpeloos we zijn als onze technische snufjes ons in de steek laten. En hoewel je het gevoel hebt een blockbuster te kijken, speelt de film zich af op weinig locaties die bovendien ook erg klein zijn.
4,5 sterren
0 reacties