Ja, dat is weer eens heel wat anders. Als verse papa heb ik een hernieuwde interesse in Disney-tekenfilms, omdat ik in mijn jeugd de echte klassiekers eigenlijk heb gemist. Voor ik het wist, was ik al van de Transformers-generatie en kon je een “Cinderella” al niet meer aan mij kwijt. Hoewel ons zoontje met zijn twee maanden nog een héél klein beetje te jong is voor tekenfilms, of überhaupt voor alles wat niet te maken heeft met melk en poep, bedenk ik alvast welke classics leuk zijn om aan hem te voeren als hij eenmaal oud genoeg is. Bambi, die laatst toevallig op TV was, slaat papa dus keihard over.
De film Bambi staat bekend om Die Ene Scene. Het mag geen spoiler zijn wanneer je weet dat Bambi’s moeder wordt neergeknald door “de mensen”. En het blijkt dus dat je helemaal niets ziet van wat er precies gebeurt. Dat is misschien maar goed ook voor de kleine kijkertjes – maar wat je wel ziet is Bambi’s vader die ineens ten tonele verschijnt, iets mompelt van “nu moet je sterk zijn” en enkele seconden later is Bambi het alweer allemaal vergeten en loopt hij Meneer Uil te plagen.
Daarna ontmoeten alle vriendjes een vrouwelijke equivalent, komen er jagers, planten ze zich voort en leefden ze nog lang en gelukkig. Het is een samenraapsel van scènes. Als je je al over de vreselijk aanwezige, drukke filmmuziek en de gedateerde olieverf-achtergronden heen kan zetten, dan is het het fragmentarische verhaal dat vreselijk gaat irriteren. Er zit geen opbouw of spanningsboog in. Het allerergste is nog wel Bambi’s vader, die slechts anderhalve keer aan komt kakken, wat tegelwijsheden oplepelt en er daarna weer tussenuit glipt – Bambi geheel aan zijn lot overlatend.
De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat ik vermoedelijk het eerste kwartier of 20 minuten heb gemist, maar ik kan me niet voorstellen dat er in dat deel van de film iets geniaals te zien was dat mijn kijk op deze film radicaal zou doen veranderen.
Wat wel leuk is om te zien: het gedrag van de vrouwelijke diertjes, blozend, wegkijkend en met de ogen knipperend, lijkt erg op hoe echte actrices in die tijd genegenheid tot uitdrukking brachten: met grote gebaren en zeer expressieve mimiek. Sowieso waren acteurs in de jaren 30 en 40 nog van de toneelschool, waar iedere subtiliteit ver te zoeken was. Immers moet een toeschouwer achter in de zaal ook begrijpen hoe een personage zich voelt. Subtiliteit – en daarmee een meer natuurlijk acteerwerk – kwam pas later, toen generaties acteurs ook echt opgeleid werden voor film en niet meer primair voor toneel met film als bijzaak. Maar dit terzijde.
Nee, de film Bambi is een aaneenrijging van losse scènes en laat je achter met een huizenhoog “was dit het nou” gevoel. Leuk filmpje voor de allerkleinsten en de allersenielsten, maar de status klassieker echt onwaardig.
2 sterren
0 reacties