American Hustle is een simpel misdaadverhaaltje dat maar niet weet te kiezen tussen de genres drama, misdaad en komedie. Deze verwarrende mix wordt enigszins bijeengehouden door een plakkerig 70’s sausje maar een topfilm is het niet.
De leuke jaren ’70 aankleding verdoezelt de inhoudelijke tekortkomingen enigszins en geeft de sterrencast een mooie gelegenheid zichzelf op debiele manieren uit te dossen. De kolossale comb-over van Christian Bale, of Bradley Cooper met krulspelden of Amy Adams die gedurende de hele film geen seconde een BH draagt. Ik vraag me af of het in die tijd ècht mode is geweest dat je borstjes bijna uit je minimalistische jurkje hangen, maar wat dat betreft knijp ik graag een oogje toe en neem ik deze twee kleine anachronismen voor lief.
Goed acteren kunnen ze allemaal en ook Jennifer Lawrence laat zien een wat meer volwassen rol aan te kunnen. Ze is duidelijk meer waard dan de rol van Katniss in de Hunger Games films – die qua doelgroep toch sterk aanleunen bij de infantiele Twilight trilogie. Nee, Jennifer Lawrence komt er wel.
In het begin van de film zien we, middels enkele flashbacks met voiceovers, een straatschoffie zichzelf langzaam opwerken tot boef. Het lijkt allemaal erg op Goodfellas. Later wordt de toon grimmiger en lijkt het een beetje de Casino-kant op te gaan. Met name de ijzersterke scène met de cameo van Robert DeNiro is een keerpunt in de film, alhoewel een deel hiervan rechtstreeks gestolen lijkt uit Inglorious Basterds (“bongiorrrrnooow.”).
De stront raakt vanaf dat moment de ventilator en je verwacht dat de personages niet veel later elkaar de vingernagels gaan uitrukken, maar zo ruw wordt het allemaal niet. De film houdt het netjes, gladjes en gepolijst en laat je achter met het gevoel naar een misdaadkomedie te hebben gekeken. Het is allemaal net iets te onserieus.
Hoewel de grappige scènes op zich heel leuk zijn – het feestje bij de FBI met Bradley Cooper die zijn baas nadoet is erg aanstekelijk – had het iets serieuzer gemogen. Niet per se bloederiger, maar wel iets consistenter. De film schiet qua toon veel te veel heen en weer tussen Scorcese, Tarantino en Coen. Het resultaat leunt aan bij Oceans Eleven en is daarmee veel te luchtig – het had wat mij betreft meer mogen lijken op Donnie Brasco .
3 sterren
0 reacties