Elysium (2013) – Te makkelijk

Neill Blomkamp weet zijn momentum helaas niet vast te houden. Na het verrassend goede District 9 was ik erg benieuwd naar de nieuwe film van deze regisseur. Maar hij valt wel een beetje tegen. Je hebt de hele tijd het gevoel dat je nog aan het “voorspel” van de film bezig bent, maar als je dan op de klok kijkt realiseer je je dat Matt Damon al tegen de eindbaas aan het vechten is. Het is alsof de film nooit echt goed “los” komt. Het verhaal is dan ook behoorlijk oppervlakkig en de actie is erg straightforward. Schieten, slaan, schieten, schoppen. Klaar. Geen origineel bedachte actiescènes.

(meer…)

Watchmen (2009) – Love it or hate it

Watchmen: een gevalletje love it or hate it. Dat komt doordat mensen zien: superhelden. De Grolschbeugels ploppen open, de popcornbak gaat op schoot en kom maar op met die exploderende wolkenkrabbers en mannen in maillots die elkaar door het asfalt heen slaan. Alle negatieve recensenten herkennen zich wellicht in bovenstaande. Gevalletje ongelukkige marketing misschien. Want je moet van tevoren eigenlijk wel de trailer kijken. Dan kun je al zien dat dit niet de standaard superhelden popcornflick is.

(meer…)

Cellular (2004) – De hoogtijdagen van Nokia

Weer zo’n film waar je niks van verwacht, maar die dan ineens 100% meevalt. Chris Evans kende ik niet, maar even zoeken leerde me dat hij in Captain America speelde, die ik nota bene enkele maanden geleden gezien heb. Dat zegt wel iets over zijn forgettable standaardhoofd. Aan Basinger moest even wennen, maar richting het einde vond ik haar acteerwerk toch wel behoorlijk goed. Leuk om Statham een keer in een rol als badguy te zien. Grappige bijrol van William H. Macy met zijn eeuwige snor. Blijft een mooie kerel.

(meer…)

I Am Number Four (2011) – Gauw vergeten

Vreselijk vervelende kinderfilm waarin niet alleen highschooltieners spelen, maar de hele film speelt zich ook nog eens voor 70% op een highschool af.  Van alle superheldenfilms of daarbij aanleunende genres bevat I Am Number Four veruit het slechtste verhaal. We zien NIKS van de thuisplaneet van de tieners, we horen niks over hun achtergrond, we weten niet wat de Mogadorians willen en waarom ze precies jacht maken op de tieners, waarom dit in een speciale volgorde moet en we zien uiteindelijk niet eens de inhoud van dat blauw kistje.

(meer…)

Man of Steel (2013) – Frisse wind

Superman heb ik altijd de meest lame-ass superheld gevonden omdat hij in principe alles supergoed kan. En vliegen bovendien. Andere superhelden hebben een meer bescheiden gimmick, maar Superman heeft het allemaal. Dat gezegd hebbende, weet Man of Steel het achtergrondverhaal van Superman goed en meeslepend neer te zetten. Na de zoveelste flashback was ik er eigenlijk wel een beetje zat van, maar goed, de heren Costner en Crowe moeten natuurlijk wel wat screentime krijgen. En dat doen ze ook prima. Verder nog leuke kleine rollen van Fishburne en Christopher “Law & Order” Meloni.

(meer…)

World’s End, The (2013) – Bier en aliens

Een film over aliens. En bier. Op papier de meest briljante combo sinds Cowboys and Aliens. Toch? Resultaat: minder dan verwacht, maar toch goed. Duidelijk wel de minste die het trio Pegg/Frost/Wright tot nu toe heeft gemaakt. De grootste grap is net als in Shaun of the Dead de manier waarop de personages met de bizarre voorvallen omgaan. In Shaun zag je als kijker dat het hele dorp was overgenomen door zombies, terwijl het personage van Pegg veel te druk was met zijn eigen zorgen om dat op te merken. Dat was hilarisch.

(meer…)

X-Men: First Class (2011) – Los zand

Een degelijke backstory voor Xavier en Magneto, maar voor de rest vooral veel los zand. Het is aardig dat ze de gebeurtenissen uit X-Men: First Class laten samenvallen met echte nieuwsfeiten. In dit geval de Cuban missile crisis, oftewel het hoogtepunt van de Koude Oorlog. Het doet denken aan een andere film die realiteit en fictie geweldig mixt en daardoor verhaaltechnisch automatisch meerwaarde krijgt: Transformers 3.

(meer…)

Red 2 (2013) – Bruce Willis is een houten klaas

Jolly good! Alhoewel? Het eerste deel had iets charmants: oudere, uitgerangeerde spionnen die nog een keer hun kunstje doen. Daar moest natuurlijk een vervolg op komen. Red 2 biedt meer van hetzelfde en hoewel het allemaal wel erg melig en losjes is, kun je af en toe een glimlach niet onderdrukken. Toch vind ik niet alle humor geslaagd. Er wordt nogal wat gemoord en de laconieke wijze waarop dat gebeurt toont weinig respect voor een mensenleven. Nou gaan er in andere actiefilms ook vele mensen dood, maar in Red 2 weet men dit minder goed te verkopen op de 1 of andere manier.

(meer…)