Er is niks mis met clichés. Er is altijd wel een kind of geliefde in nood die, naast de wereldvrede, gered moet worden. Actiehelden winnen altijd. Er vallen altijd doden: hordes henchmen, de megalomane badguy en (optioneel) een vriend of mentor die het leven laat, maar wel de pijp uit gaat met een heldendaad (“Go on… without me… I’ll hold them off for as long as I can…”)
Je bent natuurlijk een complete mongool als je bij het zien van deze poster (gespierde stripper, een geweer, rook, kapotte gebouwen, neger met een bloedvlek in zijn shirt) iets anders verwacht dan bekende clichés. En ik vind dat niet erg. Ik wil dat de goodguys winnen. Dat de damsel in distress wordt gered. En dat de badguy wordt gedood. Liefst met een handgranaat in zijn broek, een mes in zijn voorhoofd of een andere lullige dood.
White House Down bevat dergelijke clichés. En niet een paar. De film is een aaneenrijging ervan. Het is een parodie (a la Epic Movie en Scary Movie) op actiefilmclichés. Dat moet de bedoeling geweest zijn, het kan niet anders. Je kunt me namelijk niet vertellen dat Emmerich cum suis hier gedacht hebben: hey, een hacker met een bril, wat een origineel idee. Oh wacht, is er al eens een film gemaakt met de nuclear football erin? Nee toch? Mooi!
De film opent met de vertrouwde keuken-scène. Terwijl diverse personages wat cornflakes eten bij het ontbijt, zien we als kijker flarden van een nieuws-uitzending. Dit is natuurlijk niet toevallig: het nieuws van die dag vormt vanzelfsprekend de drijfveer voor het verhaal.
De held verkeert uiteraard op de 1 of andere manier in diskretiet. Waar in het vergelijkbare Olympus Has Fallen de held (Butler) zichzelf de schuld gaf voor de dood van de First Lady, hebben we hier Tatum die een sollicitatiegesprek bij de Secret Service niet doorkomt. Uiteraard is hij vervreemd van zijn gezin en heeft hij – je verwacht het niet – een belangrijke sport/toneel uitvoering van zijn dochter gemist. De dochter vindt hem natuurlijk een grote hondelul, maar wat zal ze bij het rollen van de aftiteling van haar vader vinden? Ik zou het niet weten! Ahum.
Ondertussen zien we een ander personage iets mompelen bij het kijken naar een oude foto. Hij wil wraak voor wat zijn gezin is aangedaan. Verderop is een team van boeven zich aan het voorbereiden. We hebben de ijskoude killer, de ietwat geschifte losbol en – jawel – de hacker nerd met de bril, die zichzelf continu de beste hacker van de wereld noemt. Compleet met een lolly. Oh Emmerich, come on!
En dit was enkel de introductie. Het verloop van de film kent verbazingwekkend veel paralellen met de onwillekeurige tegenhanger Olympus Has Fallen, compleet met meerdere presidenten en Sealteams in helikopters die tegen alle waarschuwingen in toch aanvallen.
Wat dat betreft: Tatum kwam wel rijkelijk laat met de info dat de badguys luchtafweerrakketten hadden, er waren talloze gelegenheden om wat meer tactische info omtrent aantal badguys, bewapening en posities door te geven om zo een zinvolle ondersteuning te bieden aan de meest voor de hand liggende optie: een gecoördineerde aanval van buitenaf met hem als spotter, in plaats van de John McClane uit te gaan hangen.
Maar waar Olympus Has Fallen ophoudt, gaat White House Down verder. Niet alleen cliché op cliché maar ook enkele domme momenten zoals een journaliste die een Black Hawk ziet vliegen en onmiddellijk roept: “ohmygod, een helikopter met special forces”. Kennelijk heeft ze heel veel kennis van het leger èn x-ray vision om in die helikopter te kijken…
Tegen het einde komt het onvermijdelijke bom erop cliché, wat we ook al zagen in The Rock. Maar de makers geven er een kleine twist aan en mixen het met Outbreak waarin de piloten de orders weigeren.
Het is in potentie best een genietbare actiefilm. Er zitten heel veel coole dingen in. Tuurlijk, Tatum is redelijk tweedimensionaal. Foxx heb ik ook betere dingen zien doen. Maar als in een film de president op gympen loopt en tegen een terrorist roept “get your hands off my Jordans”, dan kun je niet anders dan dat grappig vinden. De actie is puik. De CGI is oké. Woods doet het goed. Het is vermakelijke totaalnonsens.
Maar het is gewoon echt vervelend dat je de hele tijd jezelf moet facepalmen omdat je niet kunt geloven dat het script ALWEER over een platgetreden pad walst.
2,5 sterren en dan ben ik guller dan Eddie Murphy in Coming to America.
0 reacties