De hoofdrollen in Dog Day Afternoon worden heel knap gespeeld door Pacino en Cazale, elk op hun eigen manier. Pacino kan het allemaal tenauwernood onder controle houden en Cazale verliest zichtbaar langzaamaan de grip op de situatie. Ze doen het allebei enorm goed, zowel in subtiele dingen alsook in groteske scheldpartijen (met name Pacino tegen de onderhandelaar).
Maar, daar houdt het op. De klungelige politie wordt nooit echt dreigend dus de sfeer, die als beklemmend ervaren moest worden, werkte niet voor mij. Het Stockholmsyndroom wat de gijzelaars op een gegeven moment krijgen maakt de sfeer alleen maar luchtiger, net zoals de vreemde ouderwetse BH’s van de dames waardoor ze bijna allemaal rondlopen met rare punt-tietjes.
De knap gespeelde personages Sal en Sonny slepen je door de film heen, maar als het verhaal zich dan richt op de achtergrond van Sonny, wordt het vervelend en langdradig. Met name omdat zijn achtergrond een onsamenhangend, onlogisch en daardoor oninteressant zootje is.
Op het moment dat Sonny’s moeder verschijnt wordt de film echt te lang en was ik mijn interesse in de afloop eigenlijk al verloren.
Het eigenaardige aan dit soort films is dat ze eigenlijk nooit meer worden uitgezonden op TV en de mensen die deze films gaan zien, noemen zich over het algemeen filmliefhebber (ben ik geen uitzondering op). Maar dat is ook terug te zien in de meningen en de stemmen. Laat deze film zien aan een gemiddeld publiek en hij floept heel hard uit de top250.
2,5 sterren
0 reacties