De laatste tijd vallen opvallend veel dictators van hun voetstuk. Van een natuurlijke dood (Kim Jong Il, Hugo Chavez) tot een gewelddadige afzetting (Hosni Mubarak, Ben Ali) tot een stok in de kont (Muammar Khadaffi).
Niets is voor eeuwig en dat geldt ook voor regimes in bananenrepublieken. Hun leiders leiders weten dit ook en zijn nog wanhopiger op zoek naar eeuwige jeugd dan Michael Jackson met zijn Peter Pan-obsessie.
Maar wat doe je als repressieve despoot, wanneer je al op elke straathoek een metershoog standbeeld van jezelf hebt staan, jouw metershoge portret in het parlement prijkt en je je onderdrukte bevolking vanaf ieder hyperinflatie-bankbiljet doordringend aankijkt? Juist, je haar verven. Dat lijkt de gemeenschappelijke deler te zijn van iedere dictator in de afgelopen 15 jaar: wie haarverf smeert, dicteert. Een overzicht.
De Arabische Lente begon in Tunesië toen in 2010 de straathandelaar Mohammed Bouazizi zichzelf in brand stak. Aanhoudende protesten leidden tot de vlucht van Zine El Abidine Ben Ali. Ali (1936) was in 2010 met zijn 74 jaar nog gezegend met ravenzwart haar.
De volgende dictator die van zijn troon werd gestoten was de Egyptische president Hosni Mubarak. Hosni (1928) trad terug in 2011 op 83-jarige leeftijd. De opstand in Egypte had bij hem in elk geval niet geleid tot grijze haren: Hosni’s haren waren zwarter dan die van een Surinaamse kleuter.
’s Werelds meest geliefde funny dictator Muammar Khadaffi (1942) trof het nare lot van een stok in de aars en een rommelig einde waarover diverse verhalen en complottheorieën de ronde doen. Het meeste bewijs is voor een executie door opstandelingen, hoewel zij beweren dat Muammar’s eigen mensen hem hebben gedood, al dan niet bij vergissing. Weer anderen leggen de schuld bij de CIA, die niet wilde dat Khadaffi uit de school zou klappen over de duistere deals met de USA in het verleden. Maar als het aankomt op de haarkleur van de 69-jarige Kladaffi, zwijgen alle partijen in alle talen. Kennelijk heel normaal dat iemand van bijna 70 nog altijd pikzwarte krullen heeft.
Het enfant terrible van Latijns-Amerika. Pafferige socialist Hugo Chávez (1954) had tot achterin de vijftig de haarkleur van een Duitse schlagerzanger uit de jaren tachtig: zo zwart als ruwe olie. Zelfs de kanker kreeg zijn haar niet grijs en bij de allerlaatste foto van Chávez bij leven stemt dit hem blijkbaar zeer tevreden want hij lacht vrolijk in de camera.
De oudoom van Bokito, Robert Mugabe (1924) is al 200 jaar president van Zimbabwe. De economie en bevolking van zijn land heeft te lijden onder zijn bewind, maar zijn haarkleur niet. Buurman Mandela is al decennia een grijze duif, maar op Mugabe’s coupe lijkt de tand des tijds geen vat te krijgen. De 89-jarige alleenheerser is zelfs zo tevreden over zijn glanzende zwarte haar dat hij ook maar een pikzwart hitlersnorretje liet staan.
Wat dichter bij huis dan: mafioso Silvio Berlusconi (1936) heeft een mediabedrijf, een voetbalclub, een politieke partij een haardos waar – ondanks zijn 76 jaar – een grijze haar zo zeldzaam is als een hersencel in de schedel van Barbie. Wat Barbie betreft: ook Berlusconi heeft implantaten, maar dan op zijn hoofd.
Rex Gildo mag dan spectaculair zelfmoord hebben gepleegd, zijn haardracht is nog altijd springlevend onder dictators. Wij nuchtere Hollanders zouden dergelijke lieden nastaren op straat, want iemand die duidelijk zijn gebit uitdoet om soep te eten, hoort geen pikzwart haar te hebben. Sterker nog, een beetje grijs staat soms gewoon erg goed of geeft een man een erudiet uiterlijk.
Maar wil je decennialang een natie onder de duim houden, dan is de conclusie van bovenstaande studie onontkoombaar: Just For Men is de way to go.
Dye and dictate!
0 reacties