Eén van de oudste herinneringen die ik heb, is die aan de modelspoorbaan van mijn vader op zolder, die in mijn kleutertijd helaas gesloopt werd wegens gezinsuitbreiding. Als baby schijn ik al gefascineerd naar de bewegende miniatuurwereld te hebben gekeken, en deze fascinatie heeft me nooit echt losgelaten. Later is mijn belangstelling voor modelbouw verdrongen door gewelddadige games en films. Maar zou je deze twee werelden ook kunnen combineren?

Stoffig

Modelspoorbanen hebben een nogal stoffig imago, en voor een deel is dat wel terecht. Niet alleen is de gedachte aan oude pijprokende mannetjes onvermijdelijk, maar ook zal iedere modelspoorfan je vertellen dat het bouwen het leukste is. Maar wat nou als het project af is? Moet je dan toekijken hoe de treintjes eindeloos rondjes rijden? Het antwoord is dan meestal dat een treintjesbaan nooit af is (en meestal ook nooit af komt – door gezinsuitbreiding en diengevolge ruimtegebrek, of simpelweg je dood). Natuurlijk is het bouwen leuk, maar het rijden met treinen gaat op den duur vervelen. Ze kunnen immers enkel voor- en achteruit. Daar moet meer uit te halen zijn.

Het idee

Toen ik in 2005 in de webshop van Okaphone aan het neuzen was, viel mijn oog op afstandsbestuurbare minitanks die op elkaar konden schieten. Het waren vier verschillende, die op vier verschillende frequenties reden en daarom dus tegelijk gebruikt konden worden. Ze kostten 20 euro per stuk. Ik bedacht me toen nog dat er weinig aan is om met die dingetjes over de eettafel te rijden, al had ik niet eens een eettafel, want ik woonde toen nog op kamers. In de herfst van 2007 kwam ik ze weer tegen en toen had ik ineens het idee. Een slagveld bouwen. Ik was inmiddels verhuisd, dus de ruimte was er. En hoewel ik aanvankelijk plande om een stuk kunststof grasmat te halen bij de Hornbach (je weet wel, wat je op je balkon legt enzo) en hier en daar een schoenendoos (gebouw) neer te pleuren, ratelde mijn fantasie in hoog tempo door en al vrij snel besloot ik e.e.a. zo natuurgetrouw mogelijk vorm te geven.

Rambo op sandalen

Bij Okaphone waren de tanks inmiddels uitverkocht, dus slingerde ik Google aan en ging ik me verdiepen in de wereld van RC tanks. Ik kwam een levendige community tegen (zoals Battle Tanks Nederland en Modelbouwforum), die zich echter uitsluitend bezighoudt met grotere schalen zoals 1:16 en 1:24. Wil je daarmee rijden, moet je je tuin omspitten tot (letterlijk) een slagveld (en überhaupt een tuin hebben, natuurlijk). Kleinere schalen werden hooguit gebruikt voor diorama’s: statische taferelen in een vitrine, meestal met WO2 als setting. Diorama’s zijn nog saaier dan modelspoorbanen, maar de 1:72 modellen die hiervoor meestal gebruikt worden zijn zeer goed bruikbaar als scenery voor het Cold War project. Hoewel de 1:72 wereld wordt gedomineerd door wapentuig uit de Tweede Wereldoorlog, wilde ik dat pertinent niet. Hoewel zelfs vandaag de dag de omvang en impact van WO2 nog nauwelijks te bevatten is, ben ik een beetje WO2-moe door alle films, games en publicaties over die periode. Daarom wilde ik een moderner slagveld bouwen. Gelukkig zijn er ook aardig wat bouwdozen van Leopard 2 tanks, Mi-24 gevechtshelikopers etcetera. De modelbouwhobby is dus uitstekend te combineren met oorlogsfilms en -games, al is dit in het begin wel even wennen: denk maar aan een soort Rambo, maar dan met een pijp en sandalen.

Het plan

Al met al moest ik concluderen dat een miniatuurlandschap voor mini RC tanks nog nooit was gemaakt, tenminste niet op de schaal waarin ik het wil gaan doen. Juist daarom besloot ik mijn plannen en ervaringen op het internet te zetten in de hoop anderen te inspireren en ervaringen uit te wisselen. Ik ben onderhand al maanden bezig in mijn hoofd, maar de planning is om komende winter daadwerkelijk zaag en soldeerbout ter hand te nemen.

In een volgende post meer over de RC minitanks en een eerste ontwerp voor het slagveld.


0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *