Saving Mr. Banks begint als een leuke botsing tussen Britse stijfheid en Amerikaanse decadentie. De gereserveerde Britse schrijfster P.L. Travers wordt door de flamboyante Amerikaan Walt Disney overgehaald haar rechten op de Mary Poppins-boekenreeks te verkopen of althans, mee te werken aan een speelfilm gebaseerd op haar boeken. Dat had Disney beter niet kunnen doen.
Deze Godzilla is zoiets als de fijnste Belgische chocola, de lekkerste Groninger mosterd en overheerlijke, door het AD bekroonde nieuwe haring. Afzonderlijk allemaal topklasse. Maar dan komt Gareth Edwards met een blender en die maakt er 1 geheel van. Het smaakt naar stront. Dat is dus het probleem van Godzilla.
Ja, dat is weer eens heel wat anders. Als verse papa heb ik een hernieuwde interesse in Disney-tekenfilms, omdat ik in mijn jeugd de echte klassiekers eigenlijk heb gemist. Voor ik het wist, was ik al van de Transformers-generatie en kon je een “Cinderella” al niet meer aan mij kwijt. Hoewel ons zoontje met zijn twee maanden nog een héél klein beetje te jong is voor tekenfilms, of überhaupt voor alles wat niet te maken heeft met melk en poep, bedenk ik alvast welke classics leuk zijn om aan hem te voeren als hij eenmaal oud genoeg is. Bambi, die laatst toevallig op TV was, slaat papa dus keihard over.
De naam David Fincher associeer ik vooral met films met een enorme plottwist. Dat maakt dat je een film van zijn hand toch anders gaat bekijken. Ik stapte destijds in The Game alsof het een boemeltreintje was, maar dat bleek een wilde rit, erger dan de Goliath in Walibi Flevo. Daarom zette ik me bij Gone Girl onwillekeurig helemaal schrap in het karretje, voorbereid op iedere bocht en gissend naar iedere onverwachte looping.
Ik vond de eerdere X-Men fims, de Wolverine one-man-shows incluis, altijd degelijk, maar nooit erg hoogdravend. Het vorige deel, X-Men First Class, gaf de personages wat meer diepgang en dat pakte erg goed uit. Mijn verwachtingen van Days of Future Past waren daardoor misschien iets te hoog. Wederom is de film degelijk en prettig voor zowel oog als oor. Maar zoals zo vaak de laatste tijd bij stripverhaal-verfilmingen is het het verhaal dat rammelt.
American Hustle is een simpel misdaadverhaaltje dat maar niet weet te kiezen tussen de genres drama, misdaad en komedie. Deze verwarrende mix wordt enigszins bijeengehouden door een plakkerig 70’s sausje maar een topfilm is het niet.
De Transformers films zijn een guilty pleasure voor het kind in elke man en voor bijna elk pleziertje geldt: hoe meer, hoe liever. Zo dachten Michael Bay, Paramount en lachende derde Hasbro er ook over: cashen en uitmelken. Ik ben als fervent aanhanger van ons Westerse kapitalistische systeem zeker geen tegenstander van uitmelken – er mag best geld verdiend worden. Tenminste, zolang het leuk blijft.
Dat ging drie delen lang goed. Het eerste deel was geweldig, het tweede deel had teveel slapstick en viel enorm tegen maar het derde deel stuurde de serie weer op de goede weg. Bij dit vierde deel blijkt de Transformers-spons echter helemaal leeggeknepen en tot mijn verbazing is er desondanks een vijfde film aangekondigd. Om met Optimus te spreken: a great threat is coming…
Naar Edge of Tomorrow heb ik een hele tijd uitgekeken. Want Tom Cruise is zoetjes aan één van mijn favoriete acteurs aan het worden, omdat zijn films bijna altijd steengoed of op zijn minst zeer vermakelijk. Daarnaast is het verhaal in de film gebaseerd op een tijdlus, iets wat vooral bekend staat als het “Groundhog Day” effect, omdat dat de bekendste productie is waar dit plotelement in voorkomt (zie ook de miniserie Day Break trouwens – aanrader). Ik had het nog niet gezien in een SF-setting, dus was ik heel benieuwd.
The Ides of March gaat over gouverneur Morris die een campagne voert om de democratische kandidaat voor het presidentschap te worden en, zo mogen we geloven, is de Republikeinse kandidaat dermate zwak dat het binnenslepen van democratische nominatie zo goed als zeker een ticket naar het Witte Huis is. Er staat dus nogal wat op het spel.
Na het gezapige deel 1 en het geniale deel 2 is hier het derde deel van The Expendables. Je moet toegeven dat het een briljant concept is: prop iedere denkbare actieheld, in zijn prime of zijn has-been jaren, in 1 film en spring met een grote boog om allergrootste valkuil heen: jezelf serieus nemen. Deel 1 was even wennen maar deel 2 was een schitterend actiefeest dat alles had: foute humor, foute oneliners en heel veel foute actiehelden.